9 juni.

Nog een laatste indrukwekkende tocht door het eindeloze en verstilde beboste landschap van Zweeds Finland. In het grensdorp wilde een groep schoolkinderen ons een hand geven. Enigszins traag achter de groep liep nog een wat traag, stevig jongetje. Een heftige schrikreactie: Thomas! Dat kan niet! In Finland passeerden we een tentendorp van Samen: enkele nomaden bij tenten en in een omheining een groep rendieren. Onze camping bereikten we na 170 km. Harry was blij: hij is koortsig en heeft pap in de benen.

10 juni.

Dankzij de Wereldomroep konden we vanochtend bij de muesli en ander koolhydraatrijk voedsel de verkiezingsuitslag becommentariëren. De meningen zijn verdeeld. Vandaag een korte etappe van 80 km: Harry heeft nog brinta in de benen. Hij wil nog een dag om de pap te laten uitharden tot de betonnen bovenbeenspieren die we van hem kennen. Ook Jan heeft vandaag wat moeite. Al met al vermoedelijk de weerslag van drie weken dagelijks 135 tot 195 km fietsen onder soms lastige omstandigheden. Jan R. heeft last van een stijve nek.

Vandaag en de komende drie dagen tot de Kaap waait ons een stevige en vrieskoude wind tegemoet en op de Kaap zelf is het 3 graden (aldus het Noorse weerbericht). Niet om ons welkom te heten maar om duidelijk te maken dat voor degenen die de echte Noordkaap, een weerbarstig en verlaten gebied, begeren deze zich alleen opent door afzien. (Een voorrecht die wij fietsers hebben boven de langsrazende campers.) Het landschap op de hoogvlakte (Finnmarksvidda)werkt daaraan mee: eindeloos leeg landschap in groen-bruine kleuren. Aan de horizon voortdurend de contouren van bruinzwarte bergen (vergelijkbaar met de Black Mountains in Wales). Er groeien alleen allerlei mossoorten (zelfs rood mos)en verspreid staat er opslag van weerbarstige berkjes die nog moeten uitbotten. Er zijn voortdurend klimmetjes en bij de afdaling worden we beloond met tegenwind. Dus ook dan trappen. De sfeer in de driemansgroep is ernstig: dit is een serieuze klus. Maar over drie dagen wacht het zoet: de apotheose van een uniek sportief avontuur en een emotioneel intensieve reis die begon in Gibraltar. Het slotakkoord van een bijzondere etude. Moge die nog lang naklinken. Maar morgen eerst nog een bezoek aan Kautokeino, belangrijk centrum voor de nomadische Samen.

's Avonds probeer ik een wandeling te maken. Vanavond ging die door ruig terrein. Soms loop je dan over hoogpo(o)lig mostapijt en op andere momenten lijk je op steen te lopen. Dat blijkt dan bevroren zand te zijn (permafrost). Op een bepaald moment zag ik op een zandplaat de verse afdruk (het had een uur daarvoor geregend) van een groot dier. Een wolf?

11 juni.

We rijden nog 100 km over de lege hoogvlakte (Finnsmarksvidda,) waarbij we de loop van een grote rivier volgen, en dalen dan via een indrukwekkende kloof af naar een verrassend ander wereld. Er groeien berken en grove dennen, langs de weg staan heermoes en varens. Er zijn zelfs weilanden en er staan overal huizen. Om ons heen zien we steil rotsgebergte (vaak tafelbergen), bestaande uit grijs leisteen dat groen uitgeslagen is. De route eindigt na 140 km in Alta aan een prachtige, typisch Noorse fjord. Een Noorse mevrouw die we ontmoeten ontraadt ons de Noordkaap zelf (een eiland dat via een tunnel verbonden is met het vaste land): het is een ‘plastic world' en een ‘ money-machine'. Je moet fors tol betalen om door de tunnel te mogen. En de meeste toeristen gaan er naar toe om een stempel te halen, slaan souvenirs in en vertrekken weer snel: koud, niets te zien en niets te beleven. Wij gaan het zien en beleven. Vandaag ging het goed met alle drie fietsers.