6 juni.

Loopneuzenweer. Onderweg wordt er regelmatig door iemand omgedraaid: fietsen de anderen links of rechts? Om vervolgens aan de goede kant de neus leeg te laten lopen. Verder koud maar prima fietsweer. Vandaag kwam ons een fietser tegemoet. Een rariteit en zo bijzonder dat je bijna de neiging krijgt om deze te gaan besnuffelen. Omgekeerd lijkt dat ook zo te werken. Als we tussen de middag in een grill-huset (de Zweedse mcdonald) een smakeloze zalmburger ( de zalm zwemt volgens ons nog steeds) naar binnen werken stapt een man in een leren jack uit zijn audi. Als hij ons ziet stapt hij breed lachend op ons af: ‘ you are very good'. Blijkbaar kennen we elkaar. Als hij later vertrekt spreekt hij ons opnieuw aan: ‘ I wish you a very good day. And the rest of your life' . Dank u!

De route door Scandinavië is vooraf uitgezocht door Harry en Jan Koops, die al meerder keren naar de Noordkaap gefietst is. Er zijn drie mogelijkheden: via Noorwegen, Midden-Zweden of langs de kust van Zweden. De eerste route viel af: te gevaarlijk voor fietsers. De route via de Zweedse kust is makkelijker maar saaier en drukker (veel vrachtverkeer)en de Midden-Zweden-variant is niet de makkelijkste maar wel de mooiste en rustigste. We zijn zeer content met hun keuze voor Midden-Zweden. Onze wereld ziet er al een aantal dagen als volgt uit: een altijd glooiende, bijna lege en brede asfaltweg die door bossen en langs hoogveen loopt. Om ons heen tot aan de einder steeds weer heuvels (tot 650 meter hoog). De glooiende weg gaat regelmatig over in een lange afdaling die eindigt bij een snelstromende rivier of een indrukwekkend groot meer. Regelmatig staan hier verspreid wat huizen. Bij de huizen staan auto's of skiscooters, dus ze moeten bewoond zijn. Het is echter uitgestorven: niemand die zijn viooltjes of tulpen schoffelt of de auto wast. Vervolgens gaat de weg lange tijd omhoog (tot zo'n 7 a 8 procent) tot we weer aankomen op een weer glooiend verlopende hoogvlakte. De beboste heuvels krijgen allengs wat meer het aanzien van het achterhoofd van mijn middelbare medefietsers: de begroeiing wordt wat schaarser. Dat de bossen minder dicht begroeid worden en het hoogveen (met wat berkenopslag (voer voor rendieren) en een kale, dode stam als hoogtepunt) toeneemt is zichtbaar aan het toenemend gedraai van onze hoofden. Spotten we in het open stuk, links of rechts, nog een eland, een groep rendieren, een beer of een wolf? Vandaag zien we opnieuw een eland die echter vlucht als we haar proberen te fotograferen (niet iedereen is daarop gesteld). Twee keer zien we een groepje rendieren de weg oversteken. Met de beren vlot het niet zo: we spotten ze alleen in gebeeldhouwde vorm of geschilderd op borden langs de weg.

Fietsen door deze verstilde en verlaten wereld is een bijzondere ervaring. De wereld lijkt eindeloos en eeuwig en toch verveelt het onderweg zijn geen moment. Op goede dagen is het een soort mystieke ervaring: het hoofd is leeg, het denken gestopt en er is geen besef meer van tijd en plaats. Als je dan na 20 km de kop moet overnemen is er verbazing: he, nu al weer? Soms echter is het effect anders. Dat zijn de dagen dat de benen pijn doen of kleine irritaties knagen. Op zulke dagen zijn tijd en afstand, vanwege de monotonie, alomtegenwoordig. Een kilometer duurt eindeloos lang, de fietscomputer en het horloge lijken stil te staan. Genieten van stilte en afwezigheid van hersenactiviteiten verandert in sterk verlangen naar de volgende camping. Waar Jan R. met soep of koffie klaar staat. Na een heerlijke, verstilde fietstocht is het eindpunt vandaag een idyllische plek: een grasterreintje midden in de wildernis en gelegen aan een groot, deinend meer. Helemaal alleen. De camping is vanwege de slechte weersomstandigheden van de afgelopen tijd eigenlijk dicht maar het woord ‘ fietsers' deed wonderen.

's Nachts (rond half twaalf) een tijdlang aan het meer gezeten. Het is nog volop licht en de nauwelijks ondergegane zon speelt een kleurenspel met de lucht, de wolken en het meer. Een prachtig spektakel waarbij het kleurenpalet voortdurend verandert. Plots hoorde ik de lokroep van een poolkoekoek. Nu is dat een solitaire vogel maar wat doet ie 's nachts en in Lapland? Waar kan ze haar ei droppen? Er zijn nauwelijks vogels te zien of te horen. Het zwanennest daarginds lijkt me ongeschikt, de ekster zal het niet pikken. Blijft nog de kramsvogel over maar hoe vind je diens nest in die tienduizenden bomen rondom het meer?

Jur: uit het weblog-bericht van Erika begrijpen we dat het je gelukt is om de Alpe d' Huez te beklimmen. En wel in het kader van de Alpe de zes (?):hartpatiënten en hun fans proberen een of meerdere keren de Alpe d' Huez voor het goede doel op te fietsen. Geweldige prestatie! En extra respect omdat het zelfs jou hier niet gelukt kan zijn om via kleine weggetjes af te steken!

7 juni.

Jan vormt een eigen locomotief. Vandaag bij Jokkmokk zijn we de poolcirkel overgestoken! Slechts een denkbeeldige lijn (uiterste punt waar zon niet ondergaat) maar wel een mijlpaaldie we ons zal bijblijven. Het is er stervenskoud. Dat is het de hele dag maar, in tegenstelling tot de weersvoorspelling, is het verder goed fietsweer (bewolkt, droog,NW wind, kracht 2). In de bakkerswinkel in Jokkmokk worden we aangesproken door een Nederlands echtpaar uit Bierum dat sinds enkele jaren in Lapland woont. Het is, net als bij meerdere Nederlanders hier, de liefde voor het slederennen en de husky die hen naar Noord-Zweden bracht. Paul en Maya voelen zich hier gelukkig en, net als het Zwitserse meisje dat bedient, genieten ze vooral van de winters in Lapland. Het blauwe licht en de sneeuw. Ze hebben enkele jaren geleden een boerderij met 6 schuren, kassen, 40 hectare grond en een extra woning gekocht. Voor de prijs van 16000 euro! Ze vertelden dat de gemeente Jokkmokk de oppervlakte van Nederland heeft en 5000 inwoners (waaronder veel Samen)telt. Het blijft desalniettemin een dorp: ze kennen bv Ulla die we dagen en honderden kilometers eerder gesproken hebben. Momenteel is Paul bezig om het oud ijzer te verwijderen. De eerstvolgende vuilnisstort is 200 kilometer verderop! Verder vertelt Maya dat er een mannenoverschot is omdat vooral de meisjes gaan wegtrekken om te studeren en elders een goede baan te zoeken. De jongens kopen liever een Amerikaanse slee (Buick, Chevrolet anno 1960) en rijden daarmee rondjes in het centrum van het dorp. De meiden zijn echter allang vertrokken! Eerder was ons het grote aantal mensen met het down-syndroom opgevallen. Maya: ' iedereen is hier familie van elkaar'. Gelukkig dringt ook hier het internetdaten door en komen er steeds meer Thaise vrouwen het tekort aanhuwelijkskandidatenopvullen. Dus minder kinderen met het syndroom van Down in de toekonst! Nog een laatste mededeling over de achterkant van alle natuurschoonheid: mensen die vertrekken zetten niet eens meer een ‘ te koop' -bord in hun tuin. Ze laten het huis gewoon achter. Met als gevolg dat je op veel plekken halfvergane woningen ziet staan.

Na een tocht van in totaal 155 kilometers, waarbij we onderweg kraanvogels ineen vennetjezien,komen we aan in Porjus waar de camping...niet blijkt te bestaan. Een vriendelijke Engelse mevrouw geeft ons onderdak. Vannacht een echt bed voor Janpie en mij. Naast haar huis was plaats voor de camper.