28 mei.

Vandaag opnieuw 160 km gefietst langs meren en door bossen. Net op tijd binnen voor een dikke bui. Langzamerhand merken we dat we het Hoge Noorden naderen. Je kunt 's nachts om 23 uur in de tent zonder lampje op het nachtkastje nog makkelijk een boek lezen. En enkele uren later zou je, als je een nachtmens bent, gewoon verder kunnen lezen. Een andere indicatie vormt de afstand tussen de stadjes (ter grootte van een flink dorp): de afstand tussen de dorpen bedraagt momenteel zo'n 50 tot 70 kilometer. Over een paar dagen wordt dat zo'n 100 km. Dat betekent minder vaak koffie en taart. Deze gebruiken we vaak in een cafe dat behoort bij een grote, moderne accommodatie die je aantreft in elk groot dorp en waarin ook een bibliotheek annex leeszaal, een kunstruimte en een kleine theaterzaal gevestigd zijn. Mooie, moderne architectuur met veel glas. Vanuit Schotland weet ik dat de overheid hierin veel investeert om de ontvolking tegen te gaan.

29 mei.

Qua omstandigheden een Ardennen-etappe: klimmetjes tot 10 procent. Bovenop de heuvels was de natuur ook te vergelijken met de Hoge Vennen (de Hautes Fagnes) in de Ardennen: vennetjes met wollegras, moerassig met struikgewas en heide. De vennetjes hebben vaak ‘ zwart water' (ook de titel van een prachtige psycho-thriller van de Zweedse schrijfster Kirsten Ekman) en zien we tussen de vaak grijsgroene rotsen steeds vaker grijs rendiermos (?).

Harry rijdt constant en sterk (dus constant sterk). Hij heeft een scherp oog voor de natuur. Hij ziet vaak als eerste iets bijzonders, zoals een vos of een hermelijn. We hebben een afspraak: de eerste die een eland ziet krijgt een taartje. Jan had vandaag een topdag. Hij was trots op zijn prestatie en vroeg me om, als ik dezelfde leeftijd als hij bereik, even stil te staan bij zijn prestaties momenteel. Dat heb ik bij deze alvast gedaan. Ikzelf reed makkelijk en soepel de heuvels op en kon bergaf nog extra gas geven. We bereikten snelheden tot ruim 70 km p/u. Aan het eind van de dag kreeg ik koud zweet, pap in benen en werd ik duizelig. Een duidelijk geval van hongerklop. Dacht voldoende gegeten te hebben. Niet dus. Morgen maar kijken hoe ik herstel. Een oorzaak ligt ook bij de onverwachte zwaarte van het parcours. Dat is ook aan de andere fietsers te merken: na afloop van de tocht trekt iedereen zich enigszins , om even te herstellen, in zijn eigen wereld terug. Maar dan is er Jan R. die met koffie en goed geplaatste grapjes en verhalen de gezelligheid terugbrengt. We staan vanavond op een camping langs de Klarälven, de enige Zweedse rivier waarin nog wilde zalm zwemt. Op de camping ook een groep scholieren die laat in de avond stomdronken hun hut proberen te bereiken. Ze laten de camper met rust.

30 mei.

Een prachtige dag: rustig pedalerend onder een zonnetje door een prachtig landschap op weg naar het Siljanmeer. Op de heuveltoppen fietsend lijkt de wereld alleen uit bos te bestaan. Eindeloze bossen. We hebben de prima geasfalteerde weg voor ons zelf. Soms schiet een enkele camper of bepakte motor langs. Ook op weg naar de Noordkaap? Nog 1800 km dan! Tussen de bomen schemeren meren. Soms rijden we er vlak langs en dan hoor je het water klotsen tegen de oever. Zwart water. Onderweg Zweedse pannenkoeken gegeten in een weg-cafe. De Nederlandse eigenaar vertelde dat het gebied dat we nu bereiken (provincie Dalarna) voor Zuid-Zweden het einde van de beschaving is. Hij heeft het afgelopen jaar in een cirkel van 5 kilometer 8 beren gesignaleerd. Ook ziet hij soms wolven. Overigens zagen wij in een stadje 15 km verderop een Mac-Donald. Waar eindigt de beschaving? We eindigen de dag op een geweldige plek direct aan het Siljan-meer. Een gecultiveerde plek: sauna, restaurant, wasmachine voor de vuile was.