16 mei.

Nog een etappe voor onze eigen overgangspauze. De overgang van het Spaanse en Franse veelkeurige landschap (de okergele, bloedrode en grijze aarde en het gelijkkleurige gesteente) naar de groene Noord-Europese natuur. Zoals de titel van een film ten tijde van Oswald Kolle luidde: 'eeuwig zingen de groene Zweedse bossen'. Voor ons wel zingend maar hopelijk niet voor eeuwig. Maar ook deovergang van de Moorse en Romaanse cultuur (inclusief de extraverte, veelkleurige architectuur) naar de Noorse cultuur van de Vikingen (met de ingetogenbouwwijzevan de rode houten huizen).De eerste 75 km van de voor even laatste 160 km rijden we, met windje en zonnetje in de rug, in een nieuwe samenstelling: Jan L, gastrijder Alfons, Jan R en ik. De fiets van Jan R was (ook een beetje door de regen) inmiddels bijna vastgeroest aan de imperiaal achter de camper.

Na onze koffie- en taartstop in Ootmarsum werd een zekere mate van spanning in het peleton (inmiddels weer in vertrouwde samenstelling) voelbaar. Zou er nog iets gebeuren rond onze aankomst? Jan gaf vooraf al aan dat hij zich in dat geval niet zou schamen voor tranen. Harry ontweek een reactie. Dat 'iets' bleek een hartverwarmend onthaal door een grote groep Windhappers bij de grensovergang bij Schoonebeek! Alle vier kregen we het gevoel dat iedereen oprecht blij voor en met ons was. Vervolgens reden we in Colonne naar Knoal (zelfs Jur reed een deel mee). En dat ging op de Windhappers wijze: soms rekeninghoudend met overige weggebruikers en op andere momenten als kamikazepiloten. Kort voor Stadskanaal werden we aan de kop van de groep geplaatst en met de hele groep achter ons olv John naar het gemeentehuis gedirigeerd. En daar......werden we door daar aanwezige familieleden, vrienden, buren en geïnteresseerden onthaald op donderend applaus, bloemen, cadeaus en lieve opmerkingen. Ook al zijn we nog maar halfweg: overdonderend!

We hebben nu een paar dagen om thuis onze spullen te wassen, materiaal te repareren en de camper weer vertrekklaar te maken. Maar ook om ons hoofd en lijf leeg te maken zodat we straks weer optimaal open staan voor alle komende indrukken, ervaringen. Harry had ons daarvoor onderweg mindfulness-technieken willen bijbrengen maar vermoedelijk was zijn eigen mind niet meer open genoeg daarvoor. Wat wij met een accepterende houding hebben laten gebeuren.

De time out geeft ons ook de gelegenheid om tussentijds allerlei mensen hartelijk te bedanken. Allereerst de Windhappers en alle andere aanwezigen voor hun ontvangst. Maar iedereen die ons gevolgd heeft en ons moraal gegeven heeft dmv verhalen, complimenten en schouderklopjes op onze weblog. Er is zelfs een tekst gecomponeerd (ga je dit zingen en spelen op onze 'echte' aankomst, Allard?). We weten dat honderden mensen actieve belangstelling hebben voor onze tocht. Totaal onverwacht maar wel prachtig. Ook omdat we door de belangstelling bekendheid kunnen geven aan deNardusbloem. Vervolgens hebben ook veel mensen en bedrijven al een financiële bijdrage gegeven. We willen hierbij opnieuw tfc de Windhappers noemen. Dat is niet alleen een stel fietsgekken in clubvorm maar ook een sportvereniging die in de maatschappij staat. Zoals er een flink bedrag gedoneerd is aan de slachtoffers van de Haïti-ramp is er ook een mooi bedrag aan deNardusbloem geschonken. Tenslotte willen we nog even Paul Benjamins en Ben van Kan noemen die de geweldige routes bedacht en op papier gezet hebben (FIS-stichting).