Dag 18.

Bij een harde Noordenwind in koud weer rijden we vandaag langs de zuidkant van de Cevennen op weg naar Valreas, op weg naar Diane Ten Cate. We rijden door een bekend Frans landschap: kasteeltjes op heuveltoppen en over soms eeuwenoude bruggetjes met romaanse bogen van grijze stenen. Door stadjes over pleinen die geflankeerd worden door geknotte platanen. Onder de groene luifels met opschriften als creperie of pastis staan de stoelen leeg. De enkele wielrenners (‘ bonjour' ) die we ontmoeten dragen wanten en winterse mutsen. We steken bij Mondragon de Rhone over en bereiken na een pittige tocht van 175 km Diane en haar partner Henk Edo. We zijn blij elkaar te zien. Diane is een bekend Knoalster sportbeest met een sociale inslag (niet altijd een gebruikelijke combinatie). Een wedstrijdloopster en gewaardeerd lid van de Windhappers. Vooral als er gestayerd moet worden. Het is een bekend verhaal dat ze na een toertocht van 150 km door het Groninger landschap snel naar huis rijdt omdat ze nog een 10 km wedstrijd moet lopen. Jan besluit vanavond de eerstkomende dagen om fysieke redenen de fiets te verruilen voor de camper.

7 mei.

Diane was erg graag deelneemster geweest aan ons avontuur. Na een definitief nee van haar baas is ze 14 dagen niet aanspreekbaar geweest. Vandaag krijgt ze een kans om de sfeer van de tocht te proeven. In een treintje rijden we door de Provence langs lavendelveldjes en huizen met blauwe luiken en bloeiende goudenregen over de veranda. Als Diane het kopwerk doet verandert de Star- boemel in een TGV. Ze stayert kilometers achter elkaar tegen de wind in over allerlei heuvels. Diane geniet zichtbaar. Ik krijg een flashback onderweg: kort geleden zagen we de storm de zee in heftige beroering brengen. Hetzelfde beeld roepen vandaag de onder de wind golvende graanvelden op. Na 120 km moeten we Diane weer overdragen aan Henk Edo. Wat ons betreft had ze mee kunnen rijden tot station Stadskanaal. Na een laatste 20 km klimmen treffen we onze reisgenoten Jan en Jan weer in Hauterives. Terug naar onze mannenhuishouding. Een bij elkaar geraapt groepje kerels dat er in slaagt de boel goed bij elkaar te houden. Vanuit werk en privé-situaties weet iedereen hoe ingewikkeld het is om binnen een toevallig geformeerde groep, waarvan een prestatie verwacht wordt, langer dan een paar dageneen meervoudige24-uurs huishouding (interactioneel, praktisch, organisatorisch) soepel te laten verlopen. In zo'n keuken is een vaak gesigaleerd huishoudelijk apparaat: de hogedrukpan. Wij gebruiken nog steeds het pruttelende keteltje. Oftewel: de sfeer is nog steeds goed.Ons team zou gegarandeerd kanshebber geweest zijn in tv-programma's, zoals Robinson-eiland.

8 mei.

Bij vertrek wijzen de routeborden ons de weg richting Grenoble. Als we in die richting kijken zien we de indrukwekkende Alpen toppen vaag in het diffuse ochtendlicht. Het valt me vandaag op dat we nu het Midden-Europese landschap binnen gereden zijn. Nog slechts een verdwaalde pijnboom. We rijden door beukenbossen en langs de weg bloeien fluitenkruid, boter- en pinksterbloemen. Onze ochtendetappe gaat door een Ardennenlandschap: heuvels, steile klimmetjes (tot 16 procent) en kleine weggetjes met beukenhagen, bloeiende meidoorn en grijze muurtjes. De middagetappe is eindelijk (na 16 dagen klimmen en dalen, dagelijks tussen de 1600 en 3000 hoogtemeters) een vlakke etappe. Heerlijk: gewoon effe een paar uurtjes met wind van achteren pedaleren langs saaie velden met saai ontkiemend maisgewas. Verder vieren we de verjaardag van Jan vd L. Zoals dat bij hem past: ingetogen en met een stralende glimlach.