Na een regenachtige tocht van 166 km en bijna 2000 hoogtemeters zijn we Frankrijk binnengefietst en bijna door de Pyreneen!! Spanje was een prachtig, heftig avontuur en de ‘omweg' van ca 500 km ruimschoots de moeite waard. We zijn door een enorme variëteit van natuur- en cultuurlandschappen gefietst. Authentieke dorpjes (ze doen denken aan Toscane, zoals het vroeger ooit geweest moet zijn) vaak in de oksels van bergen gelegen, kastelen en daarom heen een schier oneindige natuur. We hebben genoten van de stilte en de uitgestrektheid.

Onderweg hebben we niet alleen om ons heen gekeken maar ook op de weg zelf was van alles te zien: bijeneters, hazelwormen, padden, konijnen, egels en slangen. Harry is over een adder gefietst. Vandaag hebben we genoeg padden gezien om daarmee een opvangcentrum voor aangereden padden te starten (liefhebbers?).

Op het laatste drukke deel naar de grens (N II) zaten langs de weg verschillende rondborstige mevrouwen op een klapstoeltje te lezen. We waren ontroerd dat de Spaanse vrouwen zo'n honger naar kennis hebben. Soms riepen ze ons iets na. Vast een citaat van Cervantes. Mooi was ook dat langsrijdende mannen bemoedigend toeterden.

Verslag van chauffeur Jan: het rijden is tot nu toe meegevallen. De lastigste momenten zijn de nauwe doorgangen in dorpjes en de smalle weggetjes. Het vele schakelen en bochten draaien is na 2 uur toch wel vermoeiend. In wielertaal: de versnelling staat meestal op het binnenblad. De wegen zijn in zeer goede tot erbarmelijk staat. Soms lijkt het oorlogsgebied met bommenkraters. Maar de natuur en de mooie dorpjes vergoeden veel. In de bermen staan veel mooie bloemen, Ze leiden af, dus niet te veel kijken. Het zou vervelend zijn als ik naar beneden stort. Tot nu toe was het lastigst een slechte bergpassage waar wegwerkmachines bezig waren. Niet prettig. Het aantal auto's in Spanje was op een hand te tellen. Wat de koninginnenrit voor de fietser was was er ook een voor mij. Finland heet het land van de 1000 meren; Andalusie is het land van de 10.000 bochten. Op de smalle weggetjes was er na elke 100 meter weer een bocht. Het is passen en meten met tegenliggers. Vooral met bussen en vrachtwagens is het stoppen en wringen om te passeren. De uitzichten zijn adembenemend maar je moet je niet teveel laten afleiden: de marges zijn klein. Het is de hele dag schakelen en sturen maar tot nu toe gaat alles goed.

Groetjes, Jan Riethoven