Vele uren bezig geweest dit blog te plaatsen. Via een omweg komt hier toch ons verhaal van 29 en 30 april.

Eergisteren hebben we onze eigen koninginnerit gereden (geen goede afstemming met het andere vorstenhuis). Stel je een alpenetappe voor en je hebt de ingredienten: alpien landschap, slecht asfalt met stokken langs de weg, sneeuw bij het skioord (Valdelinares), veel bochtenwerk en klimpartijen van ruim 10 km met stijgingspercentages van 9-13 procent. Kortom een loeizware dag: 137 km met bijna 2500 hoogtemeters. We gunnen onze virtuele volgerskaravaan ook graag een blik achter de schermen. Jan R. is de man van de tafelverhalen en de kwinkslagen waarmee hij soms lastige situaties redt. Je kunt hem om een boodschap sturen. Hij ontwikkelt zich steeds meer tot de betrouwbare, behulpzame personal coach van Jan vd L. Deze Jan is een lange, pezige en bebaarde pensionada met een enorme dosis wilskracht die hem tot nu toe over alle cols brengt. Zijn extra taak van is het schoonhouden van de fietsen. Harry is de fietser die altijd verder wil fietsen en meer genieten. Hij is niet te stoppen. Ik hoop het beste voor Erika! Als wij onderweg verlangen naar een terras en koffie heten we ‘ mietjes’ (zie verder in het verslag).Harry en ik beheren de route. Mijn neventaak is de externe communicatie (de spoedcursus Spaans blijkt nuttig). Voor mezelf geldt: elke dag is letterlijk en figuurlijk een topdag. Zij het dat ik, als ik na een ochtendlang bergbeklimmen, op de fietscomputer lees dat we slechts 40 km gereden hebben wel eens denk: wat levert ons dat op richting Noordkaap. De anderen lijkt dat niet te deren.

Bergop en –af rijdt ieder zijn eigen tempo. Jan heeft een pesthekel aan afdalen. Windhappers weten dat hij na een beklimming van de Mont Ventoux altijd per auto naar beneden gebracht wil worden. Overigens was onze topsnelheid tijdens de afdaling eergisteren 81 km (voor de nabestaanden:alles was volkomen veilig). Op de vlakke trajecten rijden we in een treintje. Dat betekent dat Harry en ik beurtelings het kopwerk doen. Door het land van La Mancha hadden we een gemiddelde snelheid van 31-32 km pu. Daarmee is, wat ons betreft, Jan genomineerd voor een plek in groep 1 (de snelste jongens). Voor hem geen groep 4 meer.

De tocht roept veel emoties op. Dat vertaalt zich in intense en vele dromen bij een ieder. Zo droomde Harry gisteren dat hij op onze toekomstige rustdag in Nederland een fietstocht van 150 km met zijn dochter ging rijden. In goed Spaans heet dit prettig gestoord gedrag.

Hoewel ik redelijk makkelijk fiets deden de benen gisteren echt pijn. Het driekoppige peleton had een eigen kater van onze eigen koninginnerit. Niet alleen de zon brandde gisteren minder. De communicatie onderweg bleeft beperkt tot korte zakelijke mededelingen die kortaf met een ja of nee beantwoord werden. Er werd nauwelijks gedold en gelachen.Terwijl de dag prachtig begon: van de bergen rondom waren alleen de vage contouren zichtbaar. Aan het eind hadden we weer 140 km afgelegd en 2000 hoogtemeters gedaan. De route was wederom indrukwekkend. Dat vonden ook de beide fietsers die we ontmoetten (twee triatleten uut d’n Achterhook) en die de route Gerona-gibraltar rijden. Ze hebben daarvoor 3 weken uitgetrokken.

We weten intussen dat bij de ingang van de fietstunnels een stopcontact zit waarmee je het licht kunt aandoen in de tunnel. Helaas bleek gisteren bij een hernieuwde kennismaking van de fietstunnels dat de stopcontacten verdwenen zijn.