weersvoorspelling: het blijft koud in Frankrijk

Dag 18.

Bij een harde Noordenwind in koud weer rijden we vandaag langs de zuidkant van de Cevennen op weg naar Valreas, op weg naar Diane Ten Cate. We rijden door een bekend Frans landschap: kasteeltjes op heuveltoppen en over soms eeuwenoude bruggetjes met romaanse bogen van grijze stenen. Door stadjes over pleinen die geflankeerd worden door geknotte platanen. Onder de groene luifels met opschriften als creperie of pastis staan de stoelen leeg. De enkele wielrenners (‘ bonjour' ) die we ontmoeten dragen wanten en winterse mutsen. We steken bij Mondragon de Rhone over en bereiken na een pittige tocht van 175 km Diane en haar partner Henk Edo. We zijn blij elkaar te zien. Diane is een bekend Knoalster sportbeest met een sociale inslag (niet altijd een gebruikelijke combinatie). Een wedstrijdloopster en gewaardeerd lid van de Windhappers. Vooral als er gestayerd moet worden. Het is een bekend verhaal dat ze na een toertocht van 150 km door het Groninger landschap snel naar huis rijdt omdat ze nog een 10 km wedstrijd moet lopen. Jan besluit vanavond de eerstkomende dagen om fysieke redenen de fiets te verruilen voor de camper.

7 mei.

Diane was erg graag deelneemster geweest aan ons avontuur. Na een definitief nee van haar baas is ze 14 dagen niet aanspreekbaar geweest. Vandaag krijgt ze een kans om de sfeer van de tocht te proeven. In een treintje rijden we door de Provence langs lavendelveldjes en huizen met blauwe luiken en bloeiende goudenregen over de veranda. Als Diane het kopwerk doet verandert de Star- boemel in een TGV. Ze stayert kilometers achter elkaar tegen de wind in over allerlei heuvels. Diane geniet zichtbaar. Ik krijg een flashback onderweg: kort geleden zagen we de storm de zee in heftige beroering brengen. Hetzelfde beeld roepen vandaag de onder de wind golvende graanvelden op. Na 120 km moeten we Diane weer overdragen aan Henk Edo. Wat ons betreft had ze mee kunnen rijden tot station Stadskanaal. Na een laatste 20 km klimmen treffen we onze reisgenoten Jan en Jan weer in Hauterives. Terug naar onze mannenhuishouding. Een bij elkaar geraapt groepje kerels dat er in slaagt de boel goed bij elkaar te houden. Vanuit werk en privé-situaties weet iedereen hoe ingewikkeld het is om binnen een toevallig geformeerde groep, waarvan een prestatie verwacht wordt, langer dan een paar dageneen meervoudige24-uurs huishouding (interactioneel, praktisch, organisatorisch) soepel te laten verlopen. In zo'n keuken is een vaak gesigaleerd huishoudelijk apparaat: de hogedrukpan. Wij gebruiken nog steeds het pruttelende keteltje. Oftewel: de sfeer is nog steeds goed.Ons team zou gegarandeerd kanshebber geweest zijn in tv-programma's, zoals Robinson-eiland.

8 mei.

Bij vertrek wijzen de routeborden ons de weg richting Grenoble. Als we in die richting kijken zien we de indrukwekkende Alpen toppen vaag in het diffuse ochtendlicht. Het valt me vandaag op dat we nu het Midden-Europese landschap binnen gereden zijn. Nog slechts een verdwaalde pijnboom. We rijden door beukenbossen en langs de weg bloeien fluitenkruid, boter- en pinksterbloemen. Onze ochtendetappe gaat door een Ardennenlandschap: heuvels, steile klimmetjes (tot 16 procent) en kleine weggetjes met beukenhagen, bloeiende meidoorn en grijze muurtjes. De middagetappe is eindelijk (na 16 dagen klimmen en dalen, dagelijks tussen de 1600 en 3000 hoogtemeters) een vlakke etappe. Heerlijk: gewoon effe een paar uurtjes met wind van achteren pedaleren langs saaie velden met saai ontkiemend maisgewas. Verder vieren we de verjaardag van Jan vd L. Zoals dat bij hem past: ingetogen en met een stralende glimlach.

Noodweer in Zuidfrankrijk (NOS TV)

Maandag 3 mei.

We starten bij Perpignan voor een zonnig ritje richting Beziers. Leuk langs de kust van de Middellandse Zee. De werkelijkheid blijkt anders: regenachtig weer, harde NW-wind. Op de hoge, onrustige golven zitten schuimkoppen. Hard werken tegen de wind in een open, lelijk landschap. Vervolgens fietsen we tientallen kilometers op het uiterste randje van de N9 terwijl zwaar verkeer voortdurend toeterend vlak langs ons heen dendert. Moeilijk het stuur op koers te houden. Fransen rijden inderdaad agressiever dan Spanjaarden. Op een rotonde in het drukke Narbonne ga ik hard onderuit (combinatie van een nat wegdek en olie). Licht gekneusde ribben, beurse plekken en lichte averij aan de fiets. Door een aangekondigde maar ontbrekende camping rijden we 30 km extra. 's Avonds om 18.45 uur arriveren we op een camping in st. Pierre sur Mer. Een verzameling nieuwe maar uitgestorven en sfeerloze vakantieappartementen. Het enige teken van leven zijn makelaars in units die wachten op afwezige kopers. De douches zijn lauw. Alles spullen zijn nat en vies. Gelukkig blijven Jan R. en Harry vrolijk. Rond 21.30 uur kan ik in de allengs stormachtige wind mijn tent opzetten. Het regent nog steeds. Er zijn dagen dat je...

Dinsdag 4 mei.

De temperatuur is 4°, regenbuien en uitzonderlijk harde storm met windvlagen tot 130 km p/u, sneeuwgrens op 700 meter (meneer Saat!) (bron: Le Independent). Vannacht heb ik, nadat mijn tent twee keer weggewaaid is, doornat en steenkoud bij de camper aangeklopt. Jan L. slaapt op zijn nieuwe luchtbed (tweepersoons, op verzoek van zoon Jos)in het koude toiletgebouw. Boven zijn hoofd nestelt knus een paartje zwaluwen. Er kan vandaag onmogelijk gefietst worden. Het is steenkoud en je kunt nauwelijks rechtop blijven staan. De beide Jannen komen de camper niet uit. We worden zeeziek in een voortdurend schommelende 3 ton zware camper. Alle kleding is nat en vies. De sfeer blijft goed. We zien dat er nog steeds donaties binnenkomen op de rekening van deNardusbloem. Dat geeft ons een warm gevoel. We hopen dat nog meer Windhappers meedoen met het km-spel of anderszins doneren.

Woensdag 5 mei.

De temperatuur is nog steeds 4° (Noordkaaptemperaturen aan de MediteraNEE), NW- wind met stormkracht tot 90 km p/u, regenbuien (bron: Le Midi). We gaan toch fietsen. Lastig met gekneusde ribben en de vlagerige stormwind. We hebben het onderweg steenkoud. In een cafe wordt ons project door bejaarde Franse mannetjes met veel schouderklopjes begroet. Ze willen onze bovenbenen voelen. We hebben onderweg wat weinig oog voor de bloeiende kastanjes, de lindebloesem en de Gorges van de L' Herault. Na 95 km houden we het voor gezien en zoeken de eerste camping.

De versnelling staat meestal op het binnenblad!

Na een regenachtige tocht van 166 km en bijna 2000 hoogtemeters zijn we Frankrijk binnengefietst en bijna door de Pyreneen!! Spanje was een prachtig, heftig avontuur en de ‘omweg' van ca 500 km ruimschoots de moeite waard. We zijn door een enorme variëteit van natuur- en cultuurlandschappen gefietst. Authentieke dorpjes (ze doen denken aan Toscane, zoals het vroeger ooit geweest moet zijn) vaak in de oksels van bergen gelegen, kastelen en daarom heen een schier oneindige natuur. We hebben genoten van de stilte en de uitgestrektheid.

Onderweg hebben we niet alleen om ons heen gekeken maar ook op de weg zelf was van alles te zien: bijeneters, hazelwormen, padden, konijnen, egels en slangen. Harry is over een adder gefietst. Vandaag hebben we genoeg padden gezien om daarmee een opvangcentrum voor aangereden padden te starten (liefhebbers?).

Op het laatste drukke deel naar de grens (N II) zaten langs de weg verschillende rondborstige mevrouwen op een klapstoeltje te lezen. We waren ontroerd dat de Spaanse vrouwen zo'n honger naar kennis hebben. Soms riepen ze ons iets na. Vast een citaat van Cervantes. Mooi was ook dat langsrijdende mannen bemoedigend toeterden.

Verslag van chauffeur Jan: het rijden is tot nu toe meegevallen. De lastigste momenten zijn de nauwe doorgangen in dorpjes en de smalle weggetjes. Het vele schakelen en bochten draaien is na 2 uur toch wel vermoeiend. In wielertaal: de versnelling staat meestal op het binnenblad. De wegen zijn in zeer goede tot erbarmelijk staat. Soms lijkt het oorlogsgebied met bommenkraters. Maar de natuur en de mooie dorpjes vergoeden veel. In de bermen staan veel mooie bloemen, Ze leiden af, dus niet te veel kijken. Het zou vervelend zijn als ik naar beneden stort. Tot nu toe was het lastigst een slechte bergpassage waar wegwerkmachines bezig waren. Niet prettig. Het aantal auto's in Spanje was op een hand te tellen. Wat de koninginnenrit voor de fietser was was er ook een voor mij. Finland heet het land van de 1000 meren; Andalusie is het land van de 10.000 bochten. Op de smalle weggetjes was er na elke 100 meter weer een bocht. Het is passen en meten met tegenliggers. Vooral met bussen en vrachtwagens is het stoppen en wringen om te passeren. De uitzichten zijn adembenemend maar je moet je niet teveel laten afleiden: de marges zijn klein. Het is de hele dag schakelen en sturen maar tot nu toe gaat alles goed.

Groetjes, Jan Riethoven

Eergisteren hebben we onze eigen koninginnenrit gereden.

Vele uren bezig geweest dit blog te plaatsen. Via een omweg komt hier toch ons verhaal van 29 en 30 april.

Eergisteren hebben we onze eigen koninginnerit gereden (geen goede afstemming met het andere vorstenhuis). Stel je een alpenetappe voor en je hebt de ingredienten: alpien landschap, slecht asfalt met stokken langs de weg, sneeuw bij het skioord (Valdelinares), veel bochtenwerk en klimpartijen van ruim 10 km met stijgingspercentages van 9-13 procent. Kortom een loeizware dag: 137 km met bijna 2500 hoogtemeters. We gunnen onze virtuele volgerskaravaan ook graag een blik achter de schermen. Jan R. is de man van de tafelverhalen en de kwinkslagen waarmee hij soms lastige situaties redt. Je kunt hem om een boodschap sturen. Hij ontwikkelt zich steeds meer tot de betrouwbare, behulpzame personal coach van Jan vd L. Deze Jan is een lange, pezige en bebaarde pensionada met een enorme dosis wilskracht die hem tot nu toe over alle cols brengt. Zijn extra taak van is het schoonhouden van de fietsen. Harry is de fietser die altijd verder wil fietsen en meer genieten. Hij is niet te stoppen. Ik hoop het beste voor Erika! Als wij onderweg verlangen naar een terras en koffie heten we ‘ mietjes’ (zie verder in het verslag).Harry en ik beheren de route. Mijn neventaak is de externe communicatie (de spoedcursus Spaans blijkt nuttig). Voor mezelf geldt: elke dag is letterlijk en figuurlijk een topdag. Zij het dat ik, als ik na een ochtendlang bergbeklimmen, op de fietscomputer lees dat we slechts 40 km gereden hebben wel eens denk: wat levert ons dat op richting Noordkaap. De anderen lijkt dat niet te deren.

Bergop en –af rijdt ieder zijn eigen tempo. Jan heeft een pesthekel aan afdalen. Windhappers weten dat hij na een beklimming van de Mont Ventoux altijd per auto naar beneden gebracht wil worden. Overigens was onze topsnelheid tijdens de afdaling eergisteren 81 km (voor de nabestaanden:alles was volkomen veilig). Op de vlakke trajecten rijden we in een treintje. Dat betekent dat Harry en ik beurtelings het kopwerk doen. Door het land van La Mancha hadden we een gemiddelde snelheid van 31-32 km pu. Daarmee is, wat ons betreft, Jan genomineerd voor een plek in groep 1 (de snelste jongens). Voor hem geen groep 4 meer.

De tocht roept veel emoties op. Dat vertaalt zich in intense en vele dromen bij een ieder. Zo droomde Harry gisteren dat hij op onze toekomstige rustdag in Nederland een fietstocht van 150 km met zijn dochter ging rijden. In goed Spaans heet dit prettig gestoord gedrag.

Hoewel ik redelijk makkelijk fiets deden de benen gisteren echt pijn. Het driekoppige peleton had een eigen kater van onze eigen koninginnerit. Niet alleen de zon brandde gisteren minder. De communicatie onderweg bleeft beperkt tot korte zakelijke mededelingen die kortaf met een ja of nee beantwoord werden. Er werd nauwelijks gedold en gelachen.Terwijl de dag prachtig begon: van de bergen rondom waren alleen de vage contouren zichtbaar. Aan het eind hadden we weer 140 km afgelegd en 2000 hoogtemeters gedaan. De route was wederom indrukwekkend. Dat vonden ook de beide fietsers die we ontmoetten (twee triatleten uut d’n Achterhook) en die de route Gerona-gibraltar rijden. Ze hebben daarvoor 3 weken uitgetrokken.

We weten intussen dat bij de ingang van de fietstunnels een stopcontact zit waarmee je het licht kunt aandoen in de tunnel. Helaas bleek gisteren bij een hernieuwde kennismaking van de fietstunnels dat de stopcontacten verdwenen zijn.

het lampie brandt laag vandaag

1000 km fietsen en 17000 hoogtemeters

inmiddels 3 fietsdagen dichterbij de Noordkaap. Eergisteren hebben we 170 km door het land van Don Quichot gefietst. Zou het verhaal nu geschreven worden dan zou Don tegen de massaal aanwezige installaties met enorme zonnecollectoren gestreden hebben. We begrijpen sinds vandaag ook zijn hallucinerende dromen beter: de leegte en het eindeloze karakter van het landschap overweldigt je. (Ook wij hadden een hallucinerende ervaring: 2 dode bijeneters lagen op de weg.) Tegenverkeer zie je van 10 km afstand aan komen. Aan beide kanten van de weg tot aan de einder alleen kaal, braakliggend land of eindeloze rijen olijfbomen en wijnstruiken strak in het gelid. AlvorensLa Mancha te bereiken hebben we een nieuw fietspad (de Via Verde) geprobeerd. Niet doen! Er was geen asfaltenhet pad lag bezaaid met van de rotsen gevallen keien. Aangezien we geen Sauerbrey heten kostte het slalommen ons 2 lekke banden. toen we vervolgens op de tast voortschuivelend en elkaar moed toesprekend door twee lange pikdonkere tunnels gelopen waren was het basta. Glijdend en struikelend langs een loodrechte. zanderige helling zijn we naar beneden gekropen totwe bij een asfaltweg kwamen.

Gisteren een totaal ander decor: een ruig berglandschap waardoor zich, tussen loodrechte kloven, een weggetje omhoog slingert. Voorbij de zoveelste s-bocht verscheen opeens een bergmeer. Met water dat fluctueert tussen groen en blauw en omzoomd wordtdoor geurige struiken. pijnbomen en bloeiende brem. De tocht eindigt met een steile klim naar huelamo, een wit en verlaten bergdorpje rond een rots. Harry arriveert er breedlachend en van zijn geyicht druipt zweet en genieten. Jan ziet bij aankomst grauw ( 'onderweg ging mien lampie uut') maar na een pilsje is hij weer de goedmoedige macho met zijn stralendeogen en zijn groningse branie. die elke dag weer vertelt datde tocht 'niet te zeggen zo prachtig is' en ' Japie gaat het halen'. Ik geloof hem.

Als we vanochtend vertrekken is het steenkoud en de rijp ligt nog op de bergweitjes. Steenkoude handen. Net als elke dag: eerst ontbijten en dan klimmen (tot 10 procent). De tocht voert ons vandaag door een lieflijk berglandschap: rotsen met zachte, ronde vormen temidden van bergweitjes met heideachtig gewas. Het rotsteen is geel, grijs of bloe drood van kleur. We zagen wilde paarden lopen. Net als elke dag (Tineke) horen we koekoeken en worden we aangemoedigd door het karakteristieke geluid van de hop. Na een lange afdaling hebben we koffie gedronken in een wonderschoon dorp: Albarracin met zijn roze huizen, kleine straatjes en Moorse muur (bekijk de foto's). Het middagdeelhebben wein een soort Mont Ventoux landschap gefietst:de kleur grijs overweegt en er groeit niets. Vanavondheeft JanR. besloten op dieet te gaan(' ik word rond') en Jan L, houdt het bij twee boterhammen met een omelet. Harry en ik kunnen daardoor ongeremd een grote pan met eten leegeten. Energie voor morgen. Jan R. houdt zich vanavond, zonder succes, bezig met de slagwaarmee het voorwiel van mijn racemachine sinds het begin al te kampen heeft.

Opm:-aangezien het binnenland van Spanje bijna verlaten is ontbreekt het ons soms dagen aan een mogelijkheid om te internetten.

Een persoonlijk bericht: Wil, ik wens jesterkte een goed herstel toe na je operatie vandaag.,

Van gebergte naar gebergte en andere ongemakken

Zoals we eerder vermeldden verrast het landschap ons elke dag. De ene dag fietsen we door een totaal verlaten, bijna beklemmend landschap dat uit zandige weggetjes, rotsige aarde eneindeloze olijfboomgaarden bestaat. Het lijkt erop alsof de schepper, nadat hij de wereld volgeplant heeft met olijfbomen, de mensen en dieren vergeten is. Vervolgens beklommen we een pas en kwamen terecht in een totaal ander, echt idyllisch landschap: tientallen kilometerstussen bloemen en dennenbomen door langs een verstild blauw meer dat omzoomd werd door prilgroen gras.Morgen bereiken we in het spoor van Don Quichot het land van Mancha: kilometers hoogvlakte. En zo genieten wij voort.

heftige reis door andalusie

We zijn drie dagen onderweg sinds Ronda. Het is een heftig avontuur voor lijf en hoofd. We rijden 150 kilometer per dag en overbruggen daarbij dagelijks tussen de 2500 en 3000 hoogtemeters met percentages tussen de 13 en 16 procent. De kenners weten dat dit ¨loeizwaar ¨[citaat uit routeboekje} is. Ook onze campingchauffeur kan daaarover mee praten: ¨geen honderd meter is recht in dit land van de 100.000 bochten¨. Soms hebben we ´s ochtends onze garmin nog niet ingesteld en dan begint al een klim van 16 kilometer naar een pas. En ook voor ons geldt: geen meter is vlak en onze eerste pas moesten we met stormwind tegen beklimmen.We hadden moeite de fietsen onder controle te houden. We maken lange werkdagen: 8 uur vertrekken en 18 uur aankomen. Soms zijn we dan nog tot slaaptijd bezig met de verdere activiteiten (bv het plannen van de route voor de volgende dag]. Er is nog gen tijd geweest voor andere belangrijke zaken, zoals lezen, muziek luisteren en foto´s op het weblog plaatsen (dit doen we zeer binnenkort want we hebben beslist mooie plaatjes). Er is enorm veel schade aan de wegen in Andalusie door de enorme regenval van de afgelopen maanden waardoor we regelmatig voor verrassingen komen te staan. De natuur is overweldigend met in het begin ruig, kaal berglandschap met sneeuw op de Siera Nevada. Momenteel rijden we door eindeloze olijfboomplantages. Het weer is verder redelijk. We verliezen langzaam onze Hollandse bleekheid. Elke dag is een avontuur. Gisteren bv stonden we op de inrit van een door de guardia civil gesloten camping tussen gigantische hopen afval. Vandaag staan we op een idyllische camping van Nederlanders in Cazorla. Morgenvroeg ¨ontbijten¨ we opnieuw met een pas die Jan, onze chauffeur, gelukkig niet voor zijn kiezen krijgt. Gisteren in Alahama de Granada troffen we op het terras bij de koffie een zeer enthousiaste kaartclub uit Warmenhuizen die spontaan ons doel, deNardusbloem, met 20 euro sponsorden. Een stadjer die aan de tafel daarnaast zat doneerde ook 10 euro. Het is onze wens dat ook aan het thuisfront de animo om te storten aanwezig blijft. We ontmoeten veel lieve mensen die in allerlei talen enthousiast reageren op onze reis. Ook in de groep is de sfeer, ondanks de inspanning perfect. Ieder heeft langzamerhand zijn eigen taken en de samenwerking verloopt optimaal. Kortom: een heftige tocht maar een uitzonderlijke belevenis.

Tenslotte:het doet ons ons bijzonder goed dat er zoveel mensen zijn die laten weten dat ze ons op ons avontuur volgen via het weblog.

Groeten aan iedereen van Jannen, Harry en Gerard