Alles heeft een einde.

Vrijdag 18 juni zijn we na een enerverende en intensieve reis thuis gekomen. Dat betekent dat we nu een week terug zijn en we nog een aantal zaken rond onze mega-tocht moeten afronden. Bij deze.

Kilometerspel:

Allereerst willen we bekend maken hoeveel kilometers we gefietst hebben. Na zorgvuldige berekeningen komt de eindstand uit op..........6698 kilometers. Dit wetende hebben we contact opgenomen met mr. Fissering, notaris, en samen hebben we kunnen vaststellen dat de winnaar van het kilometerspel is geworden......Johan Verhoeven uit Stadskanaal. Hij heeft een financiële bijdrage gestort ten behoeve van deNardusbloem en als geschatte afstand 6686 kilometer doorgegeven. Geweldig Johan: je zat er maar 12 kilometer naast! Met als goede tweede (maar helaas): Thomas Grolleman uit Rotterdam (6792 km). We zullen ervoor zorgen dat dhr Verhoeven de waardebon van fietsenzaak Egberts ter waarde van 100 euro overhandigd krijgt.

DeNardusbloem:

Onze tocht had een aantal doelen. Een heel belangrijk doel was deNardusbloem. We hopen dat we het bestuur, Hans en Wilma, de vrijwilligers maar natuurlijk vooral de kankerpatiënen en hun omgeving een publicitair en financieel steuntje in de rug hebben kunnen geven. Het is mooi te horen dat onze wens, het opzetten van een project specifiek voor de kinderen, goed ontvangen is en de voorbereidingen in volle gang zijn. We hebben tot nu toe ruim 11.000 euro ingezameld en zullen er zorg voor dragen dat het geld na sluiting van de rekening (15 juli a.s.) overgedragen wordt aan het bestuur van deNardusbloem. We hebben er alle vertrouwen in dat het geld goed besteed gaat worden.

Weblog:

We hebben veel positieve reacties op de reisverslagen en de foto's ontvangen. Dat was een belangrijke steun onderweg. Aangezien de tocht nu ten einde is willen we het weblog gaan afsluiten. Dat betekent dat alleen de verslagen en foto's nog een tijd ter inzage zullen zijn. De reden daarvoor is: mogelijk zijn er meer mensen die (een deel van) onze tocht van Gibraltar naar de Noordkaap willen gaan maken. Zij kunnen dan gebruik maken van onze kennis van en ervaring met de route.

Ten slotte:

willen we iedereen echt ontzettend hartelijk bedanken die op de een of andere wijze bijgedragen heeft aan onze tocht. In welke vorm dan ook: door het geven van adviezen, het beschikbaar stellen van de waardebon, het doneren van geld voor deNardusbloem of het bemoedigend meeleven met onze tocht. Onder meer door het lezen en schrijven van reacties op ons weblog. Zonder jullie was het ons vieren niet gelukt! Heb dank!

Missie volbracht.

12 juni.

Vandaag een zonnige en zware dag. Na een korte rit langs het drukke Alta-fjord brengt een kilometerslange klim (tot 10 procent) ons naar de kale hoogvlakte. Een bedrieglijke term: het gaat voordurend op en neer. De volgende 100 km moeten we optornen tegen een harde wind (windkracht 5 tot 6). Jan R. reikt ons na enige tijd vanwege de kou extra kleding (en drinken) aan. De camper staat op zijn hoeven te schudden. Aan het eind bij de camping aan het Porsanger-fjord doen onze benen pijn. Maar het leven gaat verder: tenten opzetten, eten koken, (af)wassen, etc. 's Avonds hebben we nagedacht hoe we morgen onze aankomst op de Kaap gepast kunnen vieren. Tussendoor worden er al plannen voor de toekomst ontvouwd. Harry gaat zijn motorfiets uit de schuur halen en op die plek komt voorlopig (hij zegt voor de rest van het jaar. Het lijkt me sterk.) de racefiets. Jan L. heeft al zin om na thuiskomst komend weekend mee te fietsen met de Windhappers en maakt zich al zorgen over de tweedaagse fietstocht in het Mergelland. Hebben ze alles wel goed geregeld? Jan R. heeft lichte schuldgevoelens naar zijn Ans en denkt na over een vakantie die hij haar kan aanbieden (Ans: het wordt Zweden!). Ik denk niet verder dan een aantal dagen bijlezen in de tuin. Boeken waaraan ik onderweg niet toegekomen ben. Op een warm plekje, beschut tegen de Noordenwind.

13 juni.

Op 13 juni om 16.45 uur heeft onze STAR de Noordkaap bereikt (anderhalve week voor onze streeefdatum)! Een emotioneel moment. 's Ochtends was er preventief al een flinke greep gedaan in de pot met Fisherman's Friends (‘ sterk spul, he'). Dit was echter onvoldoende om alle ontroering te onderdrukken. Telefoongesprekken naar het thuisfront om het grote nieuws te laten weten moesten na enkele zinnen worden onderbroken: te veel brokken in de keel. We hingen lange tijd over de reling, in stilte starend in het niets. Maar dat niets was wel het absolute eindpunt: de Noordelijke Ijszee!

De ochtend begon onrustig: Jan L. was nerveus, gespannen en kon nauwelijks eten. Harry was grieperig (koorts, koud slechte benen, hoge hartslag) en vreesde de komende dag . Hoeveel kleding moeten we aan (het is net boven nul graden)? Ik kies voor 3 lagen kleding, winterhandschoenen en wintermuts. Vanaf het begin woei er een harde en ijskoude NO-wind ons tegemoet. De Noordenwind (NW, N, NO) is de afgelopen 6 weken bijna dagelijks in meer of mindere mate onze metgezel geweest. Vrienden zijn we nooit geworden. Jan kiest ervoor om in eigen tempo te fietsen en Harry doet moeite om het wiel te houden. Het tempo ligt laag. Dus extra tijd voor de omgeving: een prachtig fjordenlandschap. Rechts het fjord met daarin eilandjes en bij strandjes verweerde vissershuisjes. Er hangt gedroogde stokvis aan rekken. Aan de linkerkant rijzen, direct langs de weg, kale, steile bergen omhoog. Tussen het hijgen, hoesten en spuwen door blijft Harry me telkens weer op de pracht van het fjordenlandschap wijzen. Tijdens de koffiepauze in Honningsvag, voordat we beginnen aan de 32 km naar de Noordkaap, waarschuwt een mevrouw ons: het sneeuwt op de Noordkaap en de weg is erg steil. Weten jullie wel zeker dat je er naar toe wilt? We lachen vriendelijk: natuurlijk willen we en buiten schijnt de zon. Toch maar nog een extra laag kleding er overheen: Harry heeft het al erg koud en Jan kan zijn handen nauwelijks gebruiken. Lichtelijk gespannen en minstens zo nieuwsgierig beginnen we aan het laatste deel. De route gaat door prachtig bergachtig landschap en er moet inderdaad fors geklommen worden (achteraf bleek het ruim 1500 hoogtemeters te zijn). Maar daar houden we van. Tien kilometer voor het einde komen we in een heuse sneeuwstorm terecht. Kort voor het laatste klimmetje schijnt weer een dun zonnetje. En dan is het zover: missie met succes en slechts weinig schade aan lijf en materiaal uitgevoerd. Dat geldt ook voor onze missie tbv deNardusbloem. Die begon begin dit jaar met een telefoontje naar Hans en Wilma: we willen jullie graag steunen met publiciteit en een sponsorbijdrage. We hebben voor flink wat publiciteit gezorgd via kranten, tijdschriften en radio en het uiteindelijke bedrag komt uit boven de 10.000 euro. De laatste bijdrage hebben we ontvangen op de Noordkaap zelf: allerlei mensen kwamen op ons af om ons verhaal te horen, ons te complimenteren met onze megatocht en dat resulteerde in donatie.

Het laatste deel van de tocht had echt iets van een missie, een bedevaartstocht naar het Noordelijke Santiago de Compostella. Iedereen die onderweg is reist en heeft hetzelfde doel, eindpunt. Men groet elkaar (naar ons wordt veel gezwaaid vanuit auto's die op de terugweg zijn en ons herkennen van hun heenreis). Het bezoekerscentrum op de Noordkaap heeft ook wel iets van een kathedraal: er staan waxinelichtjes, er is een kapel en overal zitten mensen die tijdenlang in gedachten verzonken naar buiten te staren. Net als in de bijbel geldt hier: ‘het is volbracht'. Het eindpunt is bereikt, fysiek verder reizen kan hier niet meer. En daarmee een bijzondere plek om in gedachten, in je hoofd terug te gaan of juist verder te reizen.

Naast einddoel en plek van bezinning is het bezoekerscentrum ook een plek waar je een heerlijk lopend buffet kunt gebruiken met op de achtergrond een prachtig schouwspel. Door de grote ramen genieten we namelijk tot bijna 23.30 uur van een geweldige lichtshow: een spel van het zonnelicht ( de zon zelf blijft verborgen) met de wolken en het water van de Noordelijke IJszee. Tijdens het diner zijn nog wat zaken uitgesproken. Zoals dat vaak gaat in een groep met mannen: vier zinnen en dan is het belangrijkste gezegd.Hiermee was ook binnen de lucht weer helemaal geklaard. Uiterst tevreden gaan we op zoek naar een camping. Die vinden we in Skarsväg. Dit is de meest noordelijk gelegen camping ter wereld. Daarmee schrijven Jan en ik ons twee maal in de boeken: wij zijn de bewoners van de mondiaal meest noordelijke tenten en vermoedelijk ook op het koudste plekje van Europa (muv van het hooggebergte). Hierbij genotuleerd.

Vanochtend zijn we aan de terugreis begonnen en we verwachten vrijdag a.s. terug te zijn op het thuishonk.

Met het bereiken van de Noordkaap stopt ook de mogelijkheid om mee te doen aan het kilometerspel. Voor iedereen die nog een geldelijke bijdrage wil leveren aan deNardusbloem: doe dat alsnog. Je hebt nog tot 7 juli as de tijd. Voor 25 juni maken we via het weblog bekend wie de winnaar is geworden van het kilometerspel en dus de waardebon van 100 euro mag gaan besteden bij de firma Egberts. Dat zal ook onze laatste bijdrage aan het weblog zijn.

De laatste loodjes wegen zwaar.

9 juni.

Nog een laatste indrukwekkende tocht door het eindeloze en verstilde beboste landschap van Zweeds Finland. In het grensdorp wilde een groep schoolkinderen ons een hand geven. Enigszins traag achter de groep liep nog een wat traag, stevig jongetje. Een heftige schrikreactie: Thomas! Dat kan niet! In Finland passeerden we een tentendorp van Samen: enkele nomaden bij tenten en in een omheining een groep rendieren. Onze camping bereikten we na 170 km. Harry was blij: hij is koortsig en heeft pap in de benen.

10 juni.

Dankzij de Wereldomroep konden we vanochtend bij de muesli en ander koolhydraatrijk voedsel de verkiezingsuitslag becommentariëren. De meningen zijn verdeeld. Vandaag een korte etappe van 80 km: Harry heeft nog brinta in de benen. Hij wil nog een dag om de pap te laten uitharden tot de betonnen bovenbeenspieren die we van hem kennen. Ook Jan heeft vandaag wat moeite. Al met al vermoedelijk de weerslag van drie weken dagelijks 135 tot 195 km fietsen onder soms lastige omstandigheden. Jan R. heeft last van een stijve nek.

Vandaag en de komende drie dagen tot de Kaap waait ons een stevige en vrieskoude wind tegemoet en op de Kaap zelf is het 3 graden (aldus het Noorse weerbericht). Niet om ons welkom te heten maar om duidelijk te maken dat voor degenen die de echte Noordkaap, een weerbarstig en verlaten gebied, begeren deze zich alleen opent door afzien. (Een voorrecht die wij fietsers hebben boven de langsrazende campers.) Het landschap op de hoogvlakte (Finnmarksvidda)werkt daaraan mee: eindeloos leeg landschap in groen-bruine kleuren. Aan de horizon voortdurend de contouren van bruinzwarte bergen (vergelijkbaar met de Black Mountains in Wales). Er groeien alleen allerlei mossoorten (zelfs rood mos)en verspreid staat er opslag van weerbarstige berkjes die nog moeten uitbotten. Er zijn voortdurend klimmetjes en bij de afdaling worden we beloond met tegenwind. Dus ook dan trappen. De sfeer in de driemansgroep is ernstig: dit is een serieuze klus. Maar over drie dagen wacht het zoet: de apotheose van een uniek sportief avontuur en een emotioneel intensieve reis die begon in Gibraltar. Het slotakkoord van een bijzondere etude. Moge die nog lang naklinken. Maar morgen eerst nog een bezoek aan Kautokeino, belangrijk centrum voor de nomadische Samen.

's Avonds probeer ik een wandeling te maken. Vanavond ging die door ruig terrein. Soms loop je dan over hoogpo(o)lig mostapijt en op andere momenten lijk je op steen te lopen. Dat blijkt dan bevroren zand te zijn (permafrost). Op een bepaald moment zag ik op een zandplaat de verse afdruk (het had een uur daarvoor geregend) van een groot dier. Een wolf?

11 juni.

We rijden nog 100 km over de lege hoogvlakte (Finnsmarksvidda,) waarbij we de loop van een grote rivier volgen, en dalen dan via een indrukwekkende kloof af naar een verrassend ander wereld. Er groeien berken en grove dennen, langs de weg staan heermoes en varens. Er zijn zelfs weilanden en er staan overal huizen. Om ons heen zien we steil rotsgebergte (vaak tafelbergen), bestaande uit grijs leisteen dat groen uitgeslagen is. De route eindigt na 140 km in Alta aan een prachtige, typisch Noorse fjord. Een Noorse mevrouw die we ontmoeten ontraadt ons de Noordkaap zelf (een eiland dat via een tunnel verbonden is met het vaste land): het is een ‘plastic world' en een ‘ money-machine'. Je moet fors tol betalen om door de tunnel te mogen. En de meeste toeristen gaan er naar toe om een stempel te halen, slaan souvenirs in en vertrekken weer snel: koud, niets te zien en niets te beleven. Wij gaan het zien en beleven. Vandaag ging het goed met alle drie fietsers.

Actie caragroep en fysiotherapiepraktijk ontroert Enontekiö

Actie caragroep en praktijk fysiotherapie ontroert Enontekiö!

Harry, Jan L. , Jan r. en Gerard in Enontekiö (bij de grens van Fins en Noors Lapland) zijn emotioneel geroerd over alle verhalen en het eindresultaat van de steunactie die vandaag gehouden is in de fysiotherapie praktijk van Jan Roukema en Harry Jelies. Het raakt ons te horen dat zoveel mensen ( volwassenen maar ook groepen kinderen) vandaag actief geweest zijn voor deNardusbloem. Naast de acties op school of werk en de opbrengst zijn we blij dat veel mensen op deze manier even stil gestaan hebben bij de waarde van gezondheid en het belang van een goede opvang, ondersteuning bij ernstige ziektes, zoals kanker. Voor de betroffene zelf maar ook voor diens partner en kinderen. Maar ook willen we laten weten dat Harry geweldige collega's heeft. Zij hebben het idee van de caragroep perfect opgepakt. Maar ze hebben nog meer gedaan: ze hebben hun verdiensten vanwege vervanging van een collega elders vrijwillig beschikbaar gesteld. Maar ook de hele dag en avond beschikbaar gesteld om de deelnemers te masseren (samen met Jur). Het spijt ons vreselijk dat we zelf niet aanwezig konden zijn om de sfeer tijdens de actiedag te proeven. Die schijnt geweldig te zijn geweest. Om te horen hoe enthousiast iedereen is over ons avontuur en ons ideële doel. En we zouden net zo geroerd geweest zijn als het bestuur van deNardusbloem over de opbrengst: 4250 euro!!! Ongelooflijk. En alsof het nog niet genoeg is heeft regiomagazine Week in-Week uit ook nog 750 euro uit een speciaal fonds voor charitatieve doelen beschikbaar gesteld. Al met al een geweldige dag voor iedereen en een ongelooflijke opbrengst voor een mooi doel: de begeleiding en opvang van kankerpatiënten, hun verwanten en hun kinderen.

Tenslotte nog een persoonlijk woord van Harry voor zijn collega's: Beste collega's het voelt hier als een warm bad ik het koude Lapland. Geweldig hoe jullie je ingezet hebben en het geeft mij extra motivatie om de klus af te maken. Gisteren was het n.l. 170 km afzien door verzuurde benen, ongemak in de rug, lichte koorts en doorzit plekken op de zitbeen knobbels. Ik besef dat ik bevoorrecht ben om met jullie als collega's te mogen werken en het voelt dan ook goed om na deze missie de draad op het werk weer op te pakken.

Groeten aan jullie allen, Harry.

Lapland: verrassend veelzijdig en uniek.

8 juni.

Vandaag wederom een mooie tocht van 150 km tot een camping die....gesloten is vanwege technische problemen. Gelukkig kunnen we goed improviseren en vonden we nog een stuga (trekkershut) waar we kunnen overnachten. Alweer een bed voor Jan en mij....luxe! De route verliep zoals gisteren en de dag daarvoor en..... We hadden wat vlakke stukkenenkomen steeds meer in toendragebied met permafrost (alleen de bovenlaag ontdooit)maar anderzijds hebben we ook deels besneeuwde heuvels boven de boomgrens (800 meter) ont-moet. Het gebruik van dit werkwoord geeft aan, aldus de theorie van de mindfullnes, dat het goed zit met onze innerlijke rust. Formeel kunnen we dit niet weten (Harry heeft nog steeds geen tijd gehad om ons in deze nieuwe psychologische theorie in te wijden)maar we voelen het ook op intuïtief, op onze fietsschoenen, aan. We genieten elke dag weer van Lapland, van haar ogenschijnlijke eindeloze wegen en de eindeloze, bedrieglijk eenvormige natuur. Uit het Zweden-boek van de ANWB: ‘misschien zullen sommigen het land eentonig noemen, omdat hun de innerlijke rust ontbreekt voor een nadere kennismaking'. Nu begrijp ik ook waarom mijn vorige poging, tijdens mijn studententijd, om Lapland te bereiken spaak liep. Het was geen materiaalpech maar innerlijke onrust: in mijn hoofd te veel bezig met alle zonden die ik in Lapland nog wilde begaan. Halverwege Finland heb ik, mentaal op, mijn fiets bij onbekenden achtergelaten en ik ben verder naar Lapland gelift en per trein gereisd. Het verhaal dat daarbij hoort is: ik was verliefd geworden op Briitta, een blonde Finse schoonheid met prachtige ogen uit Rovaniemi (Fins Lapland) en zij had me uitgenodigd de zomer bij haar door te brengen. We hadden elkaar het jaar daarvoor tijdens een vakantie ontmoet en samen een tijd opgetrokken. Aangezien ik klaar was met mijn tentamens heb ik mijn tandenborstel en jeugdherbergkaart gepakt en ben ik op mijn oude racefiets ( 5 versnellingen) gestapt. Tot Midden-Finland dus. Ik heb verder een mooie Finse zomer beleefd. In het weekend trokken we meestal met haar hele familie naar het buitenhuis aan een meer. Het weekend is in Finland ook tijd voor de sauna: met het hele gezin gezellig bloot, met (barbecue) worstjes en drinken, uitgebreid de sauna in. Ter verhoging van de feestvreugde (eigenlijk om de bloeddoorstroming te stimuleren) wordt er dan met berkentakken geslagen. Ik weet nog dat ik schoonpapa moest slaan en dat blijkbaar niet goed deed: hij riep telkens ‘ harder, harder'. De zomer daarop is Briitta in Nederland geweest!

Vandaag hebben we de laatste plaats achter ons gelaten waarvan we zeker wisten dat Jan er zijn inkopen kon doen en wij ons kunnen warmen aan de koffie. Jan heeft vandaag dan ook voor een paar dagen eten ingeslagen. Aangezien onze dongel alleen in Zweden functioneert weten we niet of en wanneer we tot de Noordkaap zullen kunnen internetten. Daarom alvast ons fietsrooster voor de komende dagen (ijs en weder dienende):

Woensdag: we bereiken Finland en overnachten daar eenmalig.

Donderdag: we rijden Noorwegen binnen.

Vrijdag en zaterdag: we fietsen door Noorwegen.

Zondag: we hopen de Noordkaap te bereiken en de champagne-fles open te trekken. Een emotioneel moment. Het is onze wens om in ieder geval 's avonds te fietsen en rond middernacht op de Noordkaap aan te komen.

voorbij de poolcirkel!

6 juni.

Loopneuzenweer. Onderweg wordt er regelmatig door iemand omgedraaid: fietsen de anderen links of rechts? Om vervolgens aan de goede kant de neus leeg te laten lopen. Verder koud maar prima fietsweer. Vandaag kwam ons een fietser tegemoet. Een rariteit en zo bijzonder dat je bijna de neiging krijgt om deze te gaan besnuffelen. Omgekeerd lijkt dat ook zo te werken. Als we tussen de middag in een grill-huset (de Zweedse mcdonald) een smakeloze zalmburger ( de zalm zwemt volgens ons nog steeds) naar binnen werken stapt een man in een leren jack uit zijn audi. Als hij ons ziet stapt hij breed lachend op ons af: ‘ you are very good'. Blijkbaar kennen we elkaar. Als hij later vertrekt spreekt hij ons opnieuw aan: ‘ I wish you a very good day. And the rest of your life' . Dank u!

De route door Scandinavië is vooraf uitgezocht door Harry en Jan Koops, die al meerder keren naar de Noordkaap gefietst is. Er zijn drie mogelijkheden: via Noorwegen, Midden-Zweden of langs de kust van Zweden. De eerste route viel af: te gevaarlijk voor fietsers. De route via de Zweedse kust is makkelijker maar saaier en drukker (veel vrachtverkeer)en de Midden-Zweden-variant is niet de makkelijkste maar wel de mooiste en rustigste. We zijn zeer content met hun keuze voor Midden-Zweden. Onze wereld ziet er al een aantal dagen als volgt uit: een altijd glooiende, bijna lege en brede asfaltweg die door bossen en langs hoogveen loopt. Om ons heen tot aan de einder steeds weer heuvels (tot 650 meter hoog). De glooiende weg gaat regelmatig over in een lange afdaling die eindigt bij een snelstromende rivier of een indrukwekkend groot meer. Regelmatig staan hier verspreid wat huizen. Bij de huizen staan auto's of skiscooters, dus ze moeten bewoond zijn. Het is echter uitgestorven: niemand die zijn viooltjes of tulpen schoffelt of de auto wast. Vervolgens gaat de weg lange tijd omhoog (tot zo'n 7 a 8 procent) tot we weer aankomen op een weer glooiend verlopende hoogvlakte. De beboste heuvels krijgen allengs wat meer het aanzien van het achterhoofd van mijn middelbare medefietsers: de begroeiing wordt wat schaarser. Dat de bossen minder dicht begroeid worden en het hoogveen (met wat berkenopslag (voer voor rendieren) en een kale, dode stam als hoogtepunt) toeneemt is zichtbaar aan het toenemend gedraai van onze hoofden. Spotten we in het open stuk, links of rechts, nog een eland, een groep rendieren, een beer of een wolf? Vandaag zien we opnieuw een eland die echter vlucht als we haar proberen te fotograferen (niet iedereen is daarop gesteld). Twee keer zien we een groepje rendieren de weg oversteken. Met de beren vlot het niet zo: we spotten ze alleen in gebeeldhouwde vorm of geschilderd op borden langs de weg.

Fietsen door deze verstilde en verlaten wereld is een bijzondere ervaring. De wereld lijkt eindeloos en eeuwig en toch verveelt het onderweg zijn geen moment. Op goede dagen is het een soort mystieke ervaring: het hoofd is leeg, het denken gestopt en er is geen besef meer van tijd en plaats. Als je dan na 20 km de kop moet overnemen is er verbazing: he, nu al weer? Soms echter is het effect anders. Dat zijn de dagen dat de benen pijn doen of kleine irritaties knagen. Op zulke dagen zijn tijd en afstand, vanwege de monotonie, alomtegenwoordig. Een kilometer duurt eindeloos lang, de fietscomputer en het horloge lijken stil te staan. Genieten van stilte en afwezigheid van hersenactiviteiten verandert in sterk verlangen naar de volgende camping. Waar Jan R. met soep of koffie klaar staat. Na een heerlijke, verstilde fietstocht is het eindpunt vandaag een idyllische plek: een grasterreintje midden in de wildernis en gelegen aan een groot, deinend meer. Helemaal alleen. De camping is vanwege de slechte weersomstandigheden van de afgelopen tijd eigenlijk dicht maar het woord ‘ fietsers' deed wonderen.

's Nachts (rond half twaalf) een tijdlang aan het meer gezeten. Het is nog volop licht en de nauwelijks ondergegane zon speelt een kleurenspel met de lucht, de wolken en het meer. Een prachtig spektakel waarbij het kleurenpalet voortdurend verandert. Plots hoorde ik de lokroep van een poolkoekoek. Nu is dat een solitaire vogel maar wat doet ie 's nachts en in Lapland? Waar kan ze haar ei droppen? Er zijn nauwelijks vogels te zien of te horen. Het zwanennest daarginds lijkt me ongeschikt, de ekster zal het niet pikken. Blijft nog de kramsvogel over maar hoe vind je diens nest in die tienduizenden bomen rondom het meer?

Jur: uit het weblog-bericht van Erika begrijpen we dat het je gelukt is om de Alpe d' Huez te beklimmen. En wel in het kader van de Alpe de zes (?):hartpatiënten en hun fans proberen een of meerdere keren de Alpe d' Huez voor het goede doel op te fietsen. Geweldige prestatie! En extra respect omdat het zelfs jou hier niet gelukt kan zijn om via kleine weggetjes af te steken!

7 juni.

Jan vormt een eigen locomotief. Vandaag bij Jokkmokk zijn we de poolcirkel overgestoken! Slechts een denkbeeldige lijn (uiterste punt waar zon niet ondergaat) maar wel een mijlpaaldie we ons zal bijblijven. Het is er stervenskoud. Dat is het de hele dag maar, in tegenstelling tot de weersvoorspelling, is het verder goed fietsweer (bewolkt, droog,NW wind, kracht 2). In de bakkerswinkel in Jokkmokk worden we aangesproken door een Nederlands echtpaar uit Bierum dat sinds enkele jaren in Lapland woont. Het is, net als bij meerdere Nederlanders hier, de liefde voor het slederennen en de husky die hen naar Noord-Zweden bracht. Paul en Maya voelen zich hier gelukkig en, net als het Zwitserse meisje dat bedient, genieten ze vooral van de winters in Lapland. Het blauwe licht en de sneeuw. Ze hebben enkele jaren geleden een boerderij met 6 schuren, kassen, 40 hectare grond en een extra woning gekocht. Voor de prijs van 16000 euro! Ze vertelden dat de gemeente Jokkmokk de oppervlakte van Nederland heeft en 5000 inwoners (waaronder veel Samen)telt. Het blijft desalniettemin een dorp: ze kennen bv Ulla die we dagen en honderden kilometers eerder gesproken hebben. Momenteel is Paul bezig om het oud ijzer te verwijderen. De eerstvolgende vuilnisstort is 200 kilometer verderop! Verder vertelt Maya dat er een mannenoverschot is omdat vooral de meisjes gaan wegtrekken om te studeren en elders een goede baan te zoeken. De jongens kopen liever een Amerikaanse slee (Buick, Chevrolet anno 1960) en rijden daarmee rondjes in het centrum van het dorp. De meiden zijn echter allang vertrokken! Eerder was ons het grote aantal mensen met het down-syndroom opgevallen. Maya: ' iedereen is hier familie van elkaar'. Gelukkig dringt ook hier het internetdaten door en komen er steeds meer Thaise vrouwen het tekort aanhuwelijkskandidatenopvullen. Dus minder kinderen met het syndroom van Down in de toekonst! Nog een laatste mededeling over de achterkant van alle natuurschoonheid: mensen die vertrekken zetten niet eens meer een ‘ te koop' -bord in hun tuin. Ze laten het huis gewoon achter. Met als gevolg dat je op veel plekken halfvergane woningen ziet staan.

Na een tocht van in totaal 155 kilometers, waarbij we onderweg kraanvogels ineen vennetjezien,komen we aan in Porjus waar de camping...niet blijkt te bestaan. Een vriendelijke Engelse mevrouw geeft ons onderdak. Vannacht een echt bed voor Janpie en mij. Naast haar huis was plaats voor de camper.

Lapland laat zich zien.

4 juni.

Sinds 11.30 uur zijn we samen met de Samen! Oftewel: we zijn Lapland binnengefietst (de Lappen noemen zichzelf Samen). Met forse wind schuin van voren. Sinds gisteren waait het flink (windkracht 4/5 uit het NW), het is koud (ca 10 graden) en wisselend zonnig en bewolkt. De komende dagen (week) staat er forse wind uit de verkeerde richting (tussen west en noord). Dat maakt (in combinatie met steeds schaarser wordende overnachtingsmogelijkheden) dat we komende dagen zo'n 130 km per dag gaan fietsen. Dat geeft geen problemen: we zitten ruimschoots voor ons schema (21 juni op de Noordkaap). Het bereiken van Lapland is de eerste mijlpaal op weg naar het einddoel. Andere mijlpalen waarvoor we de komende dagen gaan: het ‘en nu nog 1000 kilometer'-punt (morgen), de poolcirkel (overmorgen), het oversteken van de grens met Finland, respectievelijk Noorwegen.

5 juni.

Vandaag een ongevalletje: in een verlaten dorpje slaagde een automobilist erin om, bij het verlaten van een parkeerterrein, Jan te scheppen. Hij belandde op de motorkap. Jan hield aan de botsing lichte schaafwonden en een fors gekneusde vinger over. We waren even bang voor een gebroken vinger. De automobilist zal zijn schijnwerpers moeten repareren.

We hebben vandaag bijzondere dieren gespot: een poolhaas, een rustende bever, een door rietlanden bij een meer wadende eland en een groepje rendieren. Genieten! Het weer was niet echt genotvol. Het waait flink uit de verkeerde hoek en het is koud. Die combinatie is ongunstige voor een fietser: Ik draag drie lagen kleding en winterhandschoenen. Bij het begin van de camping ligt nog een laag wintersneeuw. Ook sommige heuvels zijn bedekt met een witte kleur. En onze buurman vertelde dat hij tijdens zijn wandeling in de heuvels op de meertjes een ijslaag ligt.

De campings in Lapland zijn net zo leeg als de rest van de wereld om ons heen. De balies zijn gesloten. Gewoon ergens gaan staan en een telefoonnummer bellen. Betalen? Misschien komt er morgen iemand langs. Er zijn overdag geen vakantiegangers. Tegen de avond druppelt er een enkele camper, caravan of een motorrijder binnen. Uit lotgenotencontacten blijken het allemaal mensen te zijn die langdurig onderweg zijn (vaak 4-6 weken en soms voor onbepaalde tijd). Op zoek naar rust en natuur. Buiten een wereld zonder hectiek verlangen ze niet veel. Zeggen ze: op de camping komen ze nauwelijks uit hun comfortabele hutten (verwarming, tv). Eigenlijk zijn Jan en ik de enige originele poolreizigers: er is verder niemand die elke avond bij 3 graden in een tentje kruipt terwijl de wind het tentdoek doet klapperen. 's Ochtends om 9 uur is de camping weer leeg.

Een rustdag en dan op weg naar Lapland

2 juni.

Fietsen is niet populair in Zweden (alleen de hoofdwegen zijn geasfalteerd. 100 Kilometer heen en dezelfde route terug is onaantrekkelijk). Dat zal wel de reden zijn (en niet de populariteit van ons weblog; hoewel we naast onze fietsschoenen zouden kunnen fietsen vanwege alle schouderklopjes en aanmoedigingen die we ontvangen) dat veel automobilisten naar ons zwaaien en toeteren. Of zelfs uitstappen om ons te fotograferen: drie rariteiten voortsnellend in een rijtje en uitgedost in een uniform, strak pakje met opschriften. 'Waarvoor is de weg en waarheen leidt de weg die we moeten gaan' (begrafenishit van Mieke Telkamp)?

In het eerste deel van dit avontuur waren we van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in touw: fietsen, koken, eten, schoonmaken, wassen, tenten opzetten, weblog maken, route plannen. Deel twee laat 's avonds meer tijd voor andere, ook belangrijke zaken. De route is momenteel minder zwaar, de weeromstandigheden zijn gunstiger en we volgen dag na dag dezelfde weg. Daarnaast is de STAR langzamerhand optimaal op elkaar afgesteld. Dat geldt niet alleen voor de technische onderdelen (pedaalslag, toerental) maar zelfs voor de organische functies. Zo loopt de behoefte om de blaas te legen geheel synchroon (we gooien nu even alles in de uitverkoop): zo'n 4 keer p.d. knijpen de fietsers gelijktijdig in de remmen voor een plaspauze. Zo staan we opgesteld in een rijtje langs de weg (de kopman van dat moment voorop). Op zo' n tocht als de onze verlies je helaas een deel van je decorum. Net zoals Jan R. gisterenavond vertelde op deze reis de helft van zijn principes losgelaten te hebben (Ans: je krijgt een flexibelere en dus prettigere man van ons terug). De extra vrije tijd besteedt ieder op zijn eigen wijze. Voor de een is dat experimenteren met zijn Garmin ( tomtom voor de fiets), voor de ander sport- en beursberichten op tv kijken en voor nog weer anderen een wandelingetje maken, aan een meer mijmeren bij de avondzon, lezen of muziek luisteren. Verder wordt er bij een sapje (vanwege overdadig alcoholgebruik is in Scandinavië alcohol alleen in speciaalzaken te vinden) en een Groninger droge worst veel gekletst. Over fietsen, voetbal, politiek en...fietsen. Het blijft ten slotte een Heerensocieteit.

We fietsen vandaag 110 km. De rest van de dag en morgen nemen we rust. Goed voor het mentaal en fysiek ontslakken van hoofd en lijf want we gaan langzamerhand beginnen aan de Grande Finale. (We hebben vandaag alvast champagne gekocht voor de Noordkaap. Misschien wat overmoedig want we krijgen nog een zwaar deel.) Daarbij komt dat de weersvoorspelling voor morgen niet goed is. We bereiken vanmiddag Strömsund, een plaats tussen twee grote meren (die weer aansluiten op een merenketen) en gelegen in een groot natuurgebied (een bijzondere bergwereld). Strömsund is verder bekend omdat hier de grootste concentratie beren van Zweden te vinden is. Verder veel bevers en het gebruikelijke spul: wolven, lynxen, elanden, vossen. Er zijn prachtige kanomogelijkheden. Harry en ik overwegen te gaan kayakken en de beide Jannen willen een fietstocht rond een meer gaan maken.

3 juni

De wereld verandert langzamerhand. We zien vaker verwaarloosde huizen en meer huizen met golfplaten ipv dakpannen. De dorpjes worden stoffiger en er zijn nauwelijks mensen te zien op straat: je verplaatst je ook locaal per auto. Dat zijn vooral bestofte vans (kleine vrachtwagens) en grote bakken van auto's met veel schijnwerpers (de vierwiel aangedreven oude Volvo, Subaru, Nissan of Rangerover). Na een bezoek aan de plaatselijke supermarkt stapt men weer in de auto en verdwijnt naar Nergensland.Soms wordt er nog even in stilte een hamburger of kebab genuttigd in het plaatselijke culinaire hoogstandje: de grillsalon of grillhuset. Nergens is sprake van hectiek. Veel mensen hebben overgewicht en de mannen dragen vaak klompen of bergschoenen, spijkerbroek en een pet met opschrift. Vrouwen dragen vaak gympies. Het oog dat op zoek is naar schoonheid verlangt in heimwee terug naar Göteborg. Het leven in dit gebied voltrekt zich vooral in en rond de bosbouw en dus zullen mensen hier andere verwachtingen van het leven koesteren.